Ik hoop dat niet heel veel moeders dit herkennen, maar ik ben bang van wel…
De kinderen liggen in bed, de oppas zit in huis, eindelijk ga je weer eens naar een feest, zonder de kinderen. “Heerlijk!” denk ik dan aan de ene kant, maar aan de andere kant voel ik me onthand omdat ik niet automatisch iets heb om over te praten en me mee bezig te houden. Nu moet ik de hele avond zelf interessant genoeg gevonden worden om mee te praten… Dat is best een eng idee! Want wat heb ik nog meer te vertellen dan wat ik vandaag met de kinderen heb gedaan hoe knap het van de jongste is dat ze zelf naar de wc kan… Dat zullen die andere volwassenen echt interessant vinden, maar niet heus!
Dan ben je op het feest en hoor je mensen over hun werk vertellen, over sporten, vakantie, interessante films en concerten… Daar kan ik niet over mee praten, hmmm, wat nu? Uiteindelijk heb je toch een gezellige avond door gewoon te luisteren en geïnteresseerde vragen te stellen. En gelukkig is er nog een andere moeder met wie je lekker over de opvoeding van je kids kan praten!
Eenmaal thuis blijft het toch knagen: heb ik echt niet meer te zeggen? Is mijn leven zo saai? Ben ik saai? Moet ik meer andere dingen gaan doen? Maar ik heb het al zo druk! En mijn vroegere vriendinnen hebben het ook druk met de kinderen of een drukke baan en zitten daar ook niet op te wachten! En hoe moet ik dat dan regelen? Enz… De eindconclusie is meestal, ach dat lukt nu allemaal niet hoor en ik vind het zo ook wel prima. Dat komt later wel weer toch?!
Dit soort gedachtes dringen zich vaak aan mij op. Meestal gecombineerd met de overtuiging bij dat het mijn verantwoordelijkheid is om voor de kinderen te zorgen. De andere kant is dat ik toch niet echt gelukkig ben met de situatie en graag meer uit mijn leven wil halen dan alleen maar moeder zijn en een beetje werken. De volgende vragen helpen mij om anders te denken:
- Worden mijn kinderen ongelukkig als ze logeren bij iemand anders?
- Worden mijn kinderen ongelukkig als papa een avond of een weekend voor ze zorgt?
- Worden mijn kinderen ongelukkig als de was niet is gedaan?
- En zeker zo belangrijk: wordt mijn man ongelukkig als ik even weg ben en met leuke verhalen thuis kom?
De andere kant is dat je ook tevreden kunt zijn met wat je hebt. Het lijkt namelijk wel een beetje op de puberteit waarin ik ook vaak dacht dat anderen zelfverzekerder waren en het beter wisten dan ik…. En dat anderen een leuker leven hadden, en was dat toen echt zo?? En zou dat nu echt zijn?
Deze blog zijn wat gedachtes bij elkaar en wordt zeker nog vervolgd. Ik merk dat ik er nog niet over uitgepraat ben!
