Onze dochter heeft zeker een half jaar lang regelmatig aan een tuigje met een “touw” vastgezeten. Zeker als ik naar het schoolplein moest om de oudste op te halen was dat heel handig. Ook op de camping en aan het water vond ik het een uitkomst. Er zijn verschillende redenen dat zij wel in een tuigje heeft gezeten en de oudste twee niet terwijl dat ook weglopertjes waren op die leeftijd. De voornaamste reden is dat zij helemaal niet eenkennig was en werkelijk met iedereen meeliep. En een andere belangrijke reden is dat zij de jongste is en ik op dat moment ook al twee kinderen van 3 en 4 jaar in de gaten moest houden. Je ziet het misschien al voor je: “de een loopt weg, de ander wil niet meelopen en de derde huilt omdat hij is gevallen…” Dit soort situaties kwamen regelmatig voor en als moeder moet je dan kiezen, wie ga ik helpen of aandacht geven? Naast dat ik er als moeder doodmoe van werd levert het ook nog gevaarlijke situaties op. Dus ik had voor mijn gevoel de keuze of de jongste altijd vast in de buggy vervoeren of aan een tuigje. Aangezien ik het ook belangrijk vind om zelfstandigheid te stimuleren koos ik voor het laatste. Ik had wel het gevoel dat ik verantwoording af moest leggen aan andere ouders, maar eigenlijk is dat natuurlijk onzin. En ik moet zeggen dat ik altijd positieve reacties kreeg, iedereen snapt uiteindelijk wel dat het belangrijker is dat je kind veilig is. Het is voor jezelf als moeder een stuk rustiger om te weten waar je kind is in plaats van iedere seconde te moeten checken of ze nog in de buurt is.
Als ik kijk naar de uitgangspunten voor positieve opvoeding denk ik dat je kind in een tuigje rond laten lopen valt onder het bieden van een veilige en stimulerende omgeving. Ook het hebben van realistische verwachtingen speelt een rol, omdat zij nog te jong was om gevaar in te schatten en goed te luisteren was het nog niet mogelijk om met haar af te spreken dat ze niet wegloopt.
