‘We zijn aan het wandelen met een bolderkar over en onregelmatige zanderige ondergrond. Onze dochter zit in een bolderkar en die kar kantelt halverwege om. Dus zij valt op de grond, geschrokken kijkt ze ons aan. Wij maken er een grapje van dat wij een beetje dom waren en zeggen sorry, sorry. Zij vindt het wel grappig en kijkt of ze nergens bloed heeft. Gelukkig vindt ze niks en stapt ze vrolijk weer in de bolderkar.’

Wat doe je als je je kind ziet vallen? Of als die ergens tegenaan botst?

Natuurlijk troost je je kind als die echt pijn heeft, ik denk dat we het daar allemaal over eens zijn. Een kind mag best even huilen en gillen als die echt pijn heeft. Soms is echter de reden achter het huilen meer de schrik of de angst voor pijn of een vraag om aandacht. Wanneer een kind valt probeer ik in te schatten of het ernstig is, in dat geval ren ik er meteen op af. Anders wacht ik meestal even de reactie van mijn kind af voordat ik zelf reageer. Als ik inschat dat ze vooral geschrokken zijn, zeg ik iets in de trant van: “Dat was even schrikken, maar gelukkig viel het verder wel mee, kom maar even, kus erop en we gaan weer door.” Als ze toch moeten huilen krijgen van mij zeker aandacht als ze pijn hebben of geschrokken zijn. Ze mogen dan alleen niet keihard en lang door blijven huilen. Ik hoor mezelf vaak zeggen: “Kan je even stoppen met gillen? Dan kan ik rustig kijken wat er aan de hand is en wat we eraan kunnen doen.” of “Als je kan stoppen met gillen mag je lekker op schoot blijven knuffelen.”

Motivatie van mijn reactie

De reactie van jezelf als opvoeder heeft invloed op de reactie van je kind. Je eigen gevoel speelt een duidelijke rol in dit soort situaties. Een kind wordt beïnvloed door jouw eigen reactie: Als hij jou ziet schrikken denkt hij dat er iets ergs aan de hand is. Als je meteen begint te troosten denkt je kind dat het dus pijn zou moeten hebben. De redenen dat ik altijd probeer of ze kunnen stoppen met gillen is zijn dat ik dan echt beter in staat ben om ze aandacht te geven en dat ik ze wil aanleren dat ze niet hoeven te gillen om aandacht. Daarnaast weet ik meteen dat het erg pijn doet als ze niet kunnen stoppen met huilen.

Het gevolg van onze aanpak

Onze kinderen kunnen heftig huilen als ze pijn hebben of bloed zien, maar laten zich goed troosten. Als ze vallen staan ze vaak zonder een kik op, ze kijken en voelen even of er niks ergs aan de hand is en gaan weer verder.