Vier jongens zijn om de beurt een spel aan het spelen. Ondertussen bedenken wij als ouders dat het tijd is om naar huis en naar bed te gaan. Dan wordt er geschreeuwd en gehuild; “Het is niet eerlijk, want die heeft langer gespeeld” en “Ik mocht nog na hem en dat mocht niet van hem!” “Ja, maar die was nog veel langer…” enz. Misschien herken je het wel. Uiteindelijk was de ene zoon heel boos op ons omdat hij nog langer wilde spelen. De andere zoon was heel verdrietig omdat hij niet meer had kunnen spelen.
Als ik naar mezelf kijk voelde ik meer sympathie voor de verdrietige zoon. De ander speelde tenslotte de baas en werd boos op ons terwijl wij er toch niks aan konden doen en al hadden gezegd dat we zouden gaan?! Ik kreeg de neiging om heel boos terug te doen… Gelukkig hebben we drie kinderen en konden we onze aandacht richten op de andere twee. We besloten de ‘boze zoon’ maar even te negeren. Toen de andere twee in bed lagen ging ik naar beneden. Ik hoorde hem wegrennen en zich verstoppen. Geïrriteerd zei ik ik: “Je kan nu binnen drie tellen komen, dan leg ik je gezellig in bed en kunnen we het even uitpraten anders mag je het zelf uitzoeken!” Natuurlijk niet helemaal handig omdat ik dat waarschijnlijk niet zou doen, maar dat hoefte niet want hij kwam tevoorschijn. Ik gaf hem een knuffel en we gingen samen naar boven. Tijdens het tandenpoetsen vroeg ik hem waarom hij zo boos was:De andere jongen die als eerste had gespeeld had heel lang gespeeld en hij vond dat niet eerlijk. Hij vond dat hij daarom ook lang mocht spelen. Ik:“Oké nu snap ik dat je boos was. Maar weet je wat ik vervelend vond? Dat je boos deed tegen ons terwijl wij er toch niks aan konden doen?” Verlegen keek hij de andere kant op, volgens mij snapte hij het… Dan ga ik nog even verder: “Snap je dat je broertje verdrietig was omdat hij helemaal niet aan de beurt is geweest?” Dat snap hij nu ook, hij is bijna 7 jaar dus hij kan zich al aardig inleven in een ander. “Wat moeten wij volgende keer doen volgens jou?” Heel lief zegt hij: “Zeggen dat mijn broertje mag spelen.”
Toen wist ik dat hij snapte wat ik hem wilde leren: Je moet ook rekening houden met anderen. Sociale vaardigheden.
Dit klinkt best gemakkelijk, maar als je zelf moe en geïrriteerd bent is het best moeilijk om rustig te blijven en je in de ander te verplaatsen…. toch?!
Bekijk alle reacties
Lees meer
“De ontwikkeling en de gratis verspreiding van deze zelfhulpboeken is onze manier om een steentje bij te dragen aan het vergroten van de veerkracht van mensen en kinderen in het bijzonder, die in kwetsbare omstandigheden leven. In dit boek kunnen zij later hun reiservaringen teruglezen en we hopen dat zij door deze boeken vertrouwen in de toekomst vinden!”
Bij de lancering van het Mijn Grote Reisboek, het doe-boek voor kinderen uit Oekraïne, hoorden we van verschillende ouders, leerkrachten en organisaties dat er ook behoefte was aan een boek voor jongeren en ouders. Als Peer3 hebben we daarom besloten dit levensreisboek te maken, een levensreisboek dat verder gaat dan het opschrijven van je eigen reisverhaal. Een levensreisboek waarin jongeren op een positieve manier worden uitgedaagd om aan de slag te gaan met het vormgeven van hun eigen leven. Een levensreisboek dat perspectief biedt op een betere toekomst. De Nederlandse en Engelse versies zijn natuurlijk ook door jongeren uit andere landen te gebruiken.
Omgaan met traumatische ervaringen
Deze levensreisboeken passen bij onze missie om te werken aan een kansrijke toekomst voor alle kinderen. We weten uit onderzoek dat traumatische ervaringen in je jeugd een langdurig negatief effect kunnen hebben. Het is een van de sterkste voorspellers voor mentale problemen in de adolescentie. (uit publicatie Feiten en fabels over veerkracht en mentale problemen, LUMC 2022 )
Bekijk en downloaden de levensreisboeken voor jongeren en doe-boeken voor kinderen via deze link 
Lees meer