Onze oudste is ondertussen 8 jaar en ik vind dat hij dan eigenlijk wel moet weten dat hij tegen oudere volwassenen “u” moet leren zeggen. De andere kant is dat hij geen “u” hoeft te zeggen tegen de leerkracht, tegen ouders van vriendjes, buren, opa’s en oma’s of ooms en tantes. Niemand wil eigenlijk nog met “u” aangesproken worden, want dat voelt ouderwets.
Ik sprak erover met iemand die ouder is en wiens kinderen nu iets ouder zijn dan ikzelf. Zij stoort zich aan meisjes achter de kassa die je gewoon met “je” aanspreken. Haar kinderen spraken hun opa en oma, ooms en tantes, leraren enz. allemaal aan met u. Dat was toen heel gewoon. Ik sprak zelf als kind mijn opa en oma, leraren op de middelbare school en volwassenen die ik niet zo goed kende aan met “u”. Het was het al iets minder gewoon om u te zeggen, volwassenen begonnen steeds vaker te zeggen: “Zeg maar jij hoor, zo oud ben ik nog niet” Voor onze kinderen lijkt het tegenwoordig of het woord “u” nauwelijks nog bestaat.
Wat ik er lastig aan vind is dat als je mensen met “u” aanspreekt ze beledigt kunnen zijn, maar als je ze met “je” aanspreekt ook. Toch denk ik dat je maar beter iets te netjes kunt zijn en met “u” kunt beginnen. Nu moet ik dus op zoek naar mensen tegen wie mijn kinderen u mogen en moeten zeggen!!
Of zal deze beleefdheidsvorm gewoon verdwijnen en hebben we straks net als het Engelse “you” alleen nog “je”?
