Gisteren heb ik toch een opvoedkundig onverantwoord staaltje opvoeden uitgehaald!! Eigenlijk schaam ik me rot, maar omdat het misschien wel herkenbaar en leerzaam is wil ik het toch met jullie delen.
De situatie was als volgt: De oudste twee waren woensdagavond met papa mee naar het voetbal geweest en waren daardoor pas om 22:15 thuis. Dat is vooral voor de jongste van de twee (5 jaar) erg laat, want die slaapt normaal al om 19:30. De volgende morgen was hij helaas op tijd wakker 7:00. Ze hebben vakantie en opa en oma kwamen ze rond 11:00 ophalen om te logeren. In de loop van de ochtend hebben ze lekker gespeeld, tijd buiten en toen met nog twee vriendjes erbij binnen. Dat ging heel gezellig totdat mijn 5-jarige niet mocht bepalen hoe het spel ging. Hij raakte helemaal overstuur en na 20 minuten toen het tijd was om in de auto bij opa en oma te stappen zei hij:”ik wil bij jou blijven mama!” Hij bleef hier echt in hangen, hard huilen en roepen, wat ik ook zei het hielp niks. Normaal is hij altijd enthousiast over logeren, maar door zijn vermoeidheid was hij helemaal aanhankelijk geworden. Ten einde raad zei ik op een gegeven moment, wil je dan een snoepje mee in de auto, je favoriete dropsnoepjes? Ik zie hem opkijken en ja-knikken. Met een rolletje snoep in zijn hand loopt hij naar de auto, geeft me een kus en zwaait, alles is weer goed!
Ik ben blij dat hij zonder gedoe de auto in is gestapt, maar voel me toch niet zo’n goede moeder. Troosten met snoep gaat echt tegen al mijn principes in! Maar hij was zo zielig en moe… Gelukkig is het bijna nooit nodig zulke onverantwoorde acties, daarom werkt het misschien nog zo goed?!
Waarom voelt dit zo slecht voor mij?
- Troosten met snoep is ongezond, maakt dik
- Negatief gedrag (huilen omdat hij zijn zin niet krijgt) wordt nu beloond met snoep
- Schuldgevoel, door ons is hij te laat naar bed gegaan
