Ik was gisteren een onderzoeksverslag over opvoeding aan het lezen en toen viel mij het volgende resultaat op: “Als ouders denken dat ze veel invloed hebben op hun kind, dan voeden ze warmer en consistenter op.” Met andere woorden: “Het blijkt dat ouders die vertrouwen op hun eigen kunnen en denken dat ze hun kinderen wel goed op kunnen voeden dat dus ook beter doen.”
Al pratend hierover met een vriendin kwamen we tot de conclusie dat dit inderdaad klopt. De situaties met mijn kinderen waarin ik mijn geduld verlies of soms onredelijk reageer zijn situaties waarin ik onzeker ben over wat de juiste aanpak is. Het gaat om gedrag waar ik niet goed mee om kan gaan omdat ik het vervelend gedrag vind of omdat ik zie dat mijn kind of anderen er veel last van hebben. Dat gedrag wil ik dan zo graag veranderen en doordat dat niet meteen lukt baal ik daar dan van. Ik heb op zo’n moment ook het idee dat het weleens niet zou kunnen lukken om ander gedrag aan te leren.
Bij ander vervelend of lastig gedrag, vertrouw ik erop dat ik ze dat wel bij kan brengen door mijn opvoeding of dat ze dat vanzelf leren als ze ouder worden. In zulke situaties blijf ik rustig, corrigeer het gedrag en leg uit waarom ze zich anders moeten gedragen.
Mijn leerpunt hieruit is dat ik eens moet nadenken over de gedragingen van mijn kinderen waar ik moeite mee heb. Vervolgens kan ik kijken of mijn verwachtingen wel kloppen. Volgens mij helpt het ook door iets verder in de toekomst te kijken en je niet teveel laten meeslepen in het moment. Ik verwacht dat ik zo al veel onzekerheid en twijfel bij mezelf kan wegnemen.
Ik ben benieuwd of andere opvoeders dit herkennen en hier ook mee aan de slag kunnen! Mijn goede voornemen is in ieder geval: “Niet onzeker zijn, maar vertrouwen hebben in mezelf en in mijn kinderen!”
Dit klinkt wel herkenbaar. Als wij vertrouwen hebben, maken ons geen zorgen en dat is te zien in onze handeling. Is wel een aha moment.