De eerdere delen kun je hier vinden. Ik eindigde toen dat mijn wereldje nogal klein geworden was na het krijgen van mijn drie kinderen. Toen de jongste een jaar of 2 was merkte ik dat ik behoefte kreeg om weer andere dingen te ondernemen dan alleen werken en kinderen opvoeden. De vraag was alleen wat en hoe.
In de weekenden spreek ik weleens af en ik ga af en toe uit eten met een vriendin, maar toch merk ik dat het vaker de mannen zijn die met z’n allen de stad in gaan en de vrouwen die thuis blijven… Hoe komt dat toch? Ik merk dat dat niet alleen bij mij zo is en vraag me af of al die vrouwen daar zelf voor kiezen en gewoon liever thuis op de bank relaxen in plaats van de stad in te gaan? Of is het omdat je niet weet met wie je de stad in moet gaan, nadat je dat een aantal jaar niet hebt gedaan? Zeker als je net voordat je kinderen kreeg ergens heen verhuisd bent, kan ik me voorstellen dat je nog niet veel tijd gehad om een sociaal netwerk op te bouwen.
Wat ik ben gaan doen is lid worden van de oudercommissie, het organiseren van Paaseieren zoeken en een lampionnen-tocht voor de kinderen in de wijk. En als mijn kinderen met anderen gaan spelen nodig ik de ouder(s) uit om even binnen te komen. Op deze manier heb ik een hele nieuwe vriendenkring in de wijk opgebouwd. Ik heb daarnaast ontdekt dat als je zelf initiatief neemt, anderen dat vanzelf overnemen. Met het regelen van oppas werkt dat hetzelfde, als je op andere kinderen let, kun je voor je eigen kinderen ook gemakkelijker oppas vinden.
Sporten zou ik nog wel meer willen doen en vaker wat drinken in de stad lijkt me gezellig. Het gevoel dat ik veel mis of weinig te vertellen heb heb ik gelukkig niet meer. Al met al zit ik veel lekkerder in m’n vel. Er komt veel meer uit mijn handen, waardoor ik weer extra energie krijg!
De conclusie voor mij is: Gewoon doen! Hoe meer je doet, hoe meer je aankan!
