Tandenpoetsen is in ons gezin altijd een heel gedoe. Al als dreumes draaiden ze hun hoofd weg, gingen huilen en de tandenborstel wegduwen of erin bijten. Nooit hebben we het tandenpoetsen overgeslagen. “Ze krijgen hun zin niet, waarom gaan ze toch door met dat gedrag?” denk je dan. Grapjes maken werkte nog het beste, maar dan dacht ik toch weer na een tijdje: “Ze zouden toch gewoon hun tanden kunnen laten poetsen zonder dat er een hele poppenkast van gemaakt moet worden!?” Dat bleef zo tot ze een jaar of 4 waren. Alleen onze dochter van 3 jaar haalt deze streken nog uit. Nu zou ik graag willen dat ook zij hiermee stopt, want ik word er zo moe van! Daarom heb ik voor dit onderwerp gekozen om een andere aanpak uit te proberen.
Ik denk zelf dat het de aandacht is waar het haar om te doen is. Als dat het is, zou ik dat dan kunnen ombuigen door haar juist te negeren als ze zich zo gedraagt? En haar te beloven lekker met haar te knuffelen en een boekje te lezen als het tandenpoetsen klaar is. Misschien helpt een beloningskaart ook wel, zodat ze elke keer als we rustig haar tanden hebben kunnen poetsen een kruisje kan zetten. Ik ga het vanaf vandaag uitproberen, ben benieuwd, want ze is over het algemeen niet heel gevoelig voor beloftes die je haar in het vooruitzicht stelt. Ze leeft echt in het hier en nu.
