Naar aanleiding van de eerste blog over dit onderwerp kreeg ik als reactie: “Het gaat erom of je zelf tevreden bent over jezelf!” Deze reactie slaat de spijker op z’n kop. De eerste jaren dat de kinderen klein waren had weinig tijd meer voor mezelf, maar dat vond ik helemaal niet erg. Daar had ik me op ingesteld en ik was helemaal gelukkig met mijn kinderen. De laatste twee jaar, toen de kinderen groter werden en minder verzorging nodig hadden merkte ik ineens dat mijn wereldje best klein geworden was. Ik had echt het gevoel dat ik iets miste: sporten, uitjes met vrienden, hobby’s enz. Ik wilde weer dingen doen die een uitdaging vormen, zowel op fysiek en sociaal vlak als intellectueel. Toen ik dit eenmaal in de gaten had en besloten had dat ik daar iets aan wilde veranderen merkte ik dat ik dat ik dat in de praktijk niet gemakkelijk vond. Ik kan heel goed allerlei uitvluchten bedenken om ergens niet aan te hoeven beginnen. Initiatief nemen blijkt best moeilijk.
In een volgend blog ga ik dieper in op hoe je er mee om kunt gaan.
Wie herkent dit en wil hierover mee praten? Mag ook via de mail zodat je anoniem blijft. Met meer input kan ik de stukken nog herkenbaarder maken voor anderen denk ik.
Hoi Hanne, ik heb je dagboek gelezen, erg leuk en herkenbaar wat je schrijft.
Ik ben zelf alleen niet zo bewust aan het opvoeden, en denk vooral na een foute
primaire reactie vaak, dit is niet oke….. dus waarschijnlijk ga ik na zo’n dag in de avond nu wat vaker jou dagboek lezen?
Maar de tips en wat je een volgende keer anders kan doen is zinvol, en leerzaam om te lezen op jou site.
Ook erg goed dat je laat zien wat je reactie met het kind doet. (bij de mogelijkheden die je geeft, wat een kind kan doen als er ruzie is om speelgoed, of samen delen)
Ga zo door!
Ben alleen niet zo van het reageren op sites, helaas……………….
Succes.
groet Inge