Een van onze kinderen reageert vaak met: “dat wil ik niet, daar heb ik geen zin in” als we iets voorstellen. Zelfs bij uitstapjes waarvan ik zeker weet dat hij ze heel leuk zal vinden zoals naar de dierentuin of naar het bos gaan. De reden van zijn weerstand heb ik nog steeds niet echt gevonden. De ene keer is het omdat hij net lekker aan het spelen is en de andere keer omdat hij niet goed weet wat hij kan verwachten. Het is in ieder geval lastig voor ons en voor hemzelf, want je ziet dat hij echt van slag is op zo’n moment.
Mijn dilemma is dat ik aan de ene kant zijn gevoel serieus wil nemen, maar tegelijkertijd wil voorkomen dat hij iedere keer heel veel aandacht krijgt voor dit gedrag waardoor hij misschien minder gemotiveerd is om het te veranderen. Ik wil hem leren dat hij zich over dat gevoel heen kan zetten. En het liefst nog een stapje verder dat hij zijn gevoel herkent, maar zich er niet meer door laat beïnvloeden.
Hoe wij het tot nu hebben aangepakt is als volgt: Ik praat met hem en probeer te achterhalen wat de reden is dat hij geen zin heeft. Vaak weet hij dat zelf niet goed uit te leggen. Daarna laat ik hem merken dat ik begrijp dat hij geen zin heeft en leg ik uit dat hij geen keuze heeft omdat we allemaal gaan en dat ik zeker weet dat hij het leuk zal vinden. Dan spreken we vaak af dat hij als we er eenmaal een tijdje zijn mag zeggen als hij het echt niet leuk vindt. Dan zullen we op dat moment wel kijken of we daar iets aan kunnen doen.
De ervaring tot nu toe is dat hij het daarna altijd naar zijn zin heeft (na misschien nog 5 minuten mokken). Op een moment waarop hij veel plezier heeft, herinner ik hem eraan dat hij dit anders gemist zou hebben. En praten we er nog even over en spreken we af dat ik hem de volgende keer weer gewoon mee moet nemen.
Langzaam begint hij zijn eigen patroon te herkennen en kan ik soms door hem te herinneren dat het altijd zo gaat dit patroon al doorbreken, dan lacht hij even wijs en zie je hem denken: “je hebt gelijk..” Dat geeft dan een heel goed gevoel!
Zou dit inderdaad de juiste aanpak zijn of kan het beter anders? Opvoeden blijft een zoektocht, nu lijkt het goed te werken, maar morgen kan alles weer anders zijn….
Tot nu toe heb ik geen beloningskaart of dagritmekaart gebruikt, ben benieuwd of er ouders zijn met soortgelijke ervaringen en wat jullie aanpak is geweest!
