Ik ben in huis een muurtje aan het verven met oranje latex en mijn dochter wil mij graag helpen. Het is half vijf en ik wil het eigenlijk snel afmaken om daarna te kunnen koken. Ze vraagt het heel lief en ik weet dat ze het heel leuk vindt om te doen. Het mag dus van mij onder de voorwaarde dat ze super goed luistert naar wat ik zeg. Ik wijs haar een stukje aan dat zij mag verven. Het gaat redelijk goed totdat ze naast het door mij aangewezen stuk gaat verven en per ongeluk de vloer verft. Gelukkig is het er gemakkelijk af te vegen en gaan we verder. Ik baal ondertussen van de verloren tijd en het feit dat het niet zo opschiet… Even later raakt mijn dochter met de oranje kwast een stuk muur dat wit moet blijven. Ik word boos en zeg net iets te hard:”Wat doe je nu weer?! Geef die kwast aan mij want jij bezorgt mij alleen maar meer werk!” Zij is helemaal overstuur en ik voel me vervolgens schuldig dat ik zo boos wordt. De verf is er gelukkig gewoon af te vegen en er is dus niks ernstigs aan de hand. Ze zegt zelf: “Het was per ongeluk mama, ik was klaar en wilde verder gaan verven, maar de randen zijn een beetje moeilijk. Ik schrik van jou..” Ik maak het goed met haar door te zeggen dat ik inderdaad niet zo boos had hoeven worden, want ze had het tenslotte niet express gedaan. Wel vertel ik haar dat ze niet zomaar zelf verder had mogen gaan. We hadden tenslotte afgesproken dat ze alleen dat ene stuk mocht verven. Ik maak de muur zelf snel af en ga koken.
Tijdens het koken gaan de volgende gedachten door mijn hoofd:
- Als ik geen tijd heb om ontspannen met mijn dochter te kunnen verven kan ik het beter niet doen, daar doe ik haar uiteindelijk geen plezier mee.
- Als ik mijn dochter mee laat verven, moet ik zelf maar beter opletten, ze is nog maar 4 jaar. Zeker omdat ik weet dat ze een meisje is dat niet zomaar doet wat je zegt, maar vaak haar eigen plan trekt.
- Ik had er eigenlijk al geen zin in, dus logisch dat ik bij het minste op geringste boos werd.
Analyse aan de hand van de uitgangspunten van positief opvoeden
- Ik had geen realistische verwachtingen.
- Ik had geen aandacht gehad voor de dingen die ze wel goed heeft gedaan. Pas toen het mis ging kreeg ze mijn aandacht.
- En ik heb onvoldoende aan mezelf gedacht, ik had het te druk en toch geef ik toe…
Wat valt er toch een hoop te leren over opvoeding uit zo’n klein voorvalletje!!
